اطلاعات لازم درباره روش اجرای سازه معکوس:

روش اجرای سازه معکوس را با روش‌های بالا به پایین top-down و پایدارسازی گودها می‌شناسیم. اجرای سازه معکوس همان‌طور که از نام آن مشخص است، کاملا برعکس روش‌های ساخت سازه به طور معمول و رایج است. معمولا سازه‌ها را با روش پایین به بالا می‌سازند.

این روش معمول‌ترین روش برای ساخت هر نوع سازه‌ای است. در روش پایین به بالا ابتدا عملیات خاکبرداری انجام می‌شود سپس دیواره‌هایی که خاکبرداری شده‌اند باید تثبیت شوند. در این مکان که گودبرداری شده است فونداسیون سازه اجرا می‌شود و بعد از اجرای فونداسیون و مشخص شدن جای ستون‌ها سایر مراحل ساخت سازه به ترتیب انجام می‌شود.

این در حالی است که در روش سازه معکوس ترتیب اجرای ساختمان ما این طور نبوده و کاملا با ترتیب دیگری سازه خود را می‌سازیم. اجرای سازه معکوس با روش‌های مختلفی انجام می‌شود. در ادامه با اجرای سازه به صورت بالا به پایین یا معکوس به طور کامل آشنا می‌شویم.

روش اجرای سازه معکوس برای چه سازه‌هایی مناسب است؟

اجرای سازه معکوس

روش اجرای سازه معکوس یا تاپ داون برای سازه‌های خاصی مناسب است. به خصوص سازه‌هایی که فضای کارگاهی کمی داشته باشند برای این نوع اجرا بسیار مناسب هستند. عملیات عمرانی به نسبت بزرگی سازه شما نیاز به فضای کارگاهی دارد.

اگر سازه عمرانی شما فضای عمرانی کمی داشته باشد و شما در این فضای کم امکان اجرای سازه را نداشته باشید، از روش بالا به پایین یا سازه معکوس باید استفاده کنید. البته اجرای سازه معکوس در کلان شهرهایی که ترافیک بالایی دارند نیز انجام می‌شود.

معمولا در این دو حالت ساختن ساختمان با روش سازه معکوس گزینه بسیار خوبی است.

زیرا این روش عملکرد اجرایی شما را بالا می‌برد و مزیت‌های زیادی برای شما فراهم می‌کند.

اجرای سازه معکوس عملیات گودبرداری را تسه

یل می‌بخشد. در این گونه از ساختمان‌ها که فضای اجرایی کمی دارند معمولا کار کردن با ماشین‌آلات خاکبرداری کاری سخت و دشوار است.

به همین دلیل ممکن است روند اجرای سازه پیشرفت کمی داشته باشد. در این صورت پروژه از نظر مالی با خطراتی روبه‌رو شود. لذا بهتر است این نوع سازه‌ها را حتما با روش تاپ داون اجرا کنید.

این روش سرعت اجرای سازه را بالا می‌برد و تاخیرهای اجرا سازه را به حداقل ممکن می‌رساند.

به همین دلیل بهتر است ساختمان‌هایی که ساخت آن‌ها موجب ترافیک‌های شدید می‌شود با روش تاپ داون اجرا شوند. این روش در برخی از مکان‌هایی که سطح آب‌های زیرزمینی بسیار بالا است نیز اجرا می‌شود.

در این مکان‌ها گودبرداری و اجرای سازه نگهبان با مشکلات زیادی روبه‌رو است. اجرای سازه معکوس از این مشکلات جلوگیری می‌کند و شرایط کار را برای شما آسان‌تر می‌نماید.

روش اجرای سازه معکوس چگونه سرعت ساخت و ساز را بالا می‌برد؟

روش اجرای سازه معکوس به گونه‌ای است که معمولا نسبت به سایر روش‌ها سرعت بالایی دارد. زیرا در روش تاپ داون هم‌زمان با اجرای طبقات منفی طبقات بالایی نیز ساخته شوند.

افزایش سرعت ساخت و ساز هزینه‌های شما را تا حد قابل توجهی کاهش می‌دهد. این موضوع یکی از مهم‌ترین مزیت‌های روش سازه معکوس می‌باشد.

روش اجرای سازه معکوس توسط چه کسانی مناسب است؟

به دلیل تخصصی بودن این کار باید توسط فردی متخصص انجام شود. این روش نیازمند طرحی خاص و نیروهای انسانی متخصص است.

اگر می‌خواهید سازه شما بالاترین کیفیت را داشته باشد باید از نیروی انسانی متخصص در این زمینه استفاده نمایید.

بدون شک استفاده از افراد غیر متخصص مشکلات زیادی را برای سازه شما فراهم می‌نماید. به همین دلیل بهتر است اجرای سازه معکوس توسط تکنسین مسلط به این روش انجام شود.

مراحل روش اجرای سازه معکوس:

اجرای سازه تاپ داون

روش اجرای سازه معکوس با مراحل مختلفی انجام می‌شود. زیرا ساخت سازه‌ای به صورت تاپ داون تحت تاثیر عوامل مختلفی مانند جنس خاک، محدودیت‌های زمانی، امکانات پروژه، محدودیت‌های اجرایی و غیره می‌باشد. با توجه به این عوامل اجرای سازه معکوس با روش‌های مختلفی انجام می‌شود.

به همین دلیل ممکن است ترتیب مراحل یا عملیاتی که در هر مرحله گفته می‌شود، تغییرات خاصی داشته باشد. به طور کلی اجرای سازه معکوس با مراحل زیر انجام می‌شود.

در ابتدا دیواره‌های دیافراگمی که نقش سازه نگهبان را ایفا می‌کنند، اجرا می‌شود. دیواره‌های دیافراگمی در حقیقت اطراف گودبرداری را تثبیت کرده و از ریزش آن جلوگیری می‌کند.

در صورتی که سازه عرض کمی داشته باشد استرات‌های فولادی دو دیواره کنار هم را به یکدیگر اتصال می‌دهند. این کار پایداری سازه را افزایش می‌دهد و از مشکلات ناشی از عرض کم می‌کاهد. در صورتی که سازه عرض زیادی داشته باشد، بین دو دیواره روبه‌روی هم شمع‌های بتنی محکمی اجرا می‌کنند.

این شمع‌ها در واقع نقش ستون‌ها را ایفا می‌کنند. در این صورت استرات‌ها به دیواره‌های دیافراگمی و شمع‌های بتنی اتصال می‌یابند.

این کار پایداری سازه شما را افزایش می‌دهد و بعد از آن باید حفاری را شروع کنیم. در این قسمت باید تا طبقه منفی یک را حفاری کنیم و فضای اجرای سقف اول را درست کنیم. هم‌چنین می‌توانیم شروع به اجرای دیواره‌ها و سقف طبقه منفی یک کنیم. این کار را پایین‌ترین تراز ممکن ادامه می‌دهیم و تا پایان این کار همین روند را ادامه می‌دهیم.

در روش اجرای سازه معکوس باید به بازشوهایی که مصالح را وارد می‌کنند توجه زیادی کنید.

این بازشوها باید در طبقات پایین‌تر نیز در جای درست خود قرار بگیرند. زیرا این قسمت‌ها در روش تاپ داون تا رسیدن به کف تراز باقی می‌مانند و بعد از اتمام کار از انتهای کار آن‌ها را می‌بندند. بدون شک انتخاب آمارتوربندی و اتصالات برای این بازشوها مهم‌ترین مسئله است.

در نهایت باید استرات‌هایی که جهت افزایش مقاومت سازه کار گذاشته شده‌اند را بردارید. در این مرحله اجرای سازه در آخرین مرحله است و کافی است دیوارها و فضاهای معماری را اجرا کنید.

مهندسی تخریب چگونه انجام می‌پذیرد؟

مهندسی تخریب به اطلاعاتی گفته می‌شود که با به کارگیری آن‌ها تخریب یک سازه به صورت ایمن صورت می‌گیرد. این اطلاعات شامل تبصره‌هایی است که برای نظارت روی تخریب سازه‌ها لازم است. حفظ ایمنی در طی تخریب سازه‌ها یکی از مهم‌ترین مسائلی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

به همین دلیل شناخت اطلاعات لازم برای خراب کردن سازه‌ها به صورت اصولی و ایمن بسیار لازم و ضروری است. تخریب اصولی به عنوان دانش مهمی در دانشگاه‌های دنیا و البته ایران آموزش داده می‌شود. این دانش در زمره‌ی دانش‌های مهندسی بوده و از جهات مختلفی مهم می‌باشد.

شاید در نگاه اول مهندسی تخریب اصولی سازه‌ها فقط منفجر کردن سازه‌های مورد نظر باشد. اما باید گفت که این رشته تحصیلی گستره بسیار وسیعی داشته خراب کردن سازه‌ها با امکانات و روش‌های مختلفی انجام می‌شود.

در مهندسی تخریب تنها خراب کردن سازه‌ها و نابود کردن آن‌ها مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. بلکه حجم سازه و تعداد طبقات ساختمان باید به طور کامل بررسی شود. محاسبه حجم سازه بسیار حائز اهمیت بوده و کاری مهندسی و سخت است.

در این رشته تحصیلی تخریب اصولی سازه‌های چند طبقه و بسیار بزرگ که انجام دادنش دانش و وسایل خاصی را نیاز دارد  مورد بررسی  قرار می‌گیرد. وگرنه خراب کردن سازه‌های یک طبقه یا حتی پنج طبقه کار سخت و دشواری نیست.

با وجود این که حتی سازه‌های یک طبقه هم اگر با رعایت اصول و قوانین تخریب نشوند، خطرناک هستند. البته اهمیت شناخت نحوه تخریب اصولی در جایی که سازه شما با سایر ساختمان‌های بنایی احاطه شده باشد نیز مشخص می‌شود.

در این  موارد انتخاب مواد برای تخریب و میزان استفاده از آن اهمیت بالایی دارد. این  موضوع حساس و حیاتی یکی از مواردی است که مهندس تخریب درباره آن اطلاعات کافی را دارد. به همین دلیل جامعه نیاز به مهندس‌های تخریب داشته و افرادی برای این زمینه باید آموزش داده شوند.

مهندسی تخریب چیست؟

مهندسی تخریب در حقیقت علم و دانشی است که نیاز به مهارت و تجهیزات خاصی دارد. افرادی که مهارت لازم را در این زمینه کسب می‌کنند اطلاعات کافی را درباره نحوه تخریب اصولی ساختمان‌ها پیدا می‌کنند. در دنیای امروزی که بیش‌تر سازه‌های حجیم و چند طبقه‌ی قدیمی نیاز به جایگزین و تغییر دارند، علم تخریب مورد توجه بسیاری از افراد قرار گرفته است.

فاز تخریب ساختمان‌ها باید بعد از برنامه‌ریزی و بررسی شرایط سازه شروع شود. برنامه‌ریزی و بررسی شرایط سازه باید برای هر ساختمانی به طور منحصر به فرد انجام شود. نکاتی که در طی این دو مورد بررسی می‌‌شود از خطرات و مشکلات  احتمالی شما را آگاه می‌کند.

به همین دلیل برای خراب کردن سازه‌ها به طور اصولی و ایمن باید آن‌ها را مورد بررسی قرار دهید. اگر سازه‌ای احاطه شده با سایر ساختمان‌ها باشد باید ساختمان‌های مجاور نیز از جهات مختلف مورد بررسی و کنترل قرار بگیرند. زیرا در حین تخریب سازه امکان آسیب به سایر ساختمان‌ها وجود دارد.

مهندسی تخریب از آسیب دیدن سازه‌های دیگر نیز جلوگیری می‌کند. لذا یکی از مهم‌ترین وظایف مهندس تخریب حفظ ایمنی ساختمان‌های مجاور است. ساختمان‌هایی که در اطراف سازه تخریب شده قرار دارد باید از هرگونه آسیبی در امان باشند. به عنوان مثال نحوه ساخت و مصالح ساختمانی سازه‌های اطراف باید مورد بررسی قرار بگیرد.

بعد از بررسی سازه‌های مجاور باید مواد خطرناک از ساختمان خارج شوند. این مواد شامل مواد اشتعال‌زا است که ممکن است بعد از تخریب آتش‌سوزی به وجود آورند. از مواد خطرناک دیگر می‌توان به مواد مواد آزبست، مواد رادیواکتیو، مواد نفتی و غیره اشاره کنیم.

مهندسی تخریب و نحوه کنترل سازه:

در مهندسی تخریب مهم‌ترین مسئله کنترل و مدیریت عملیات تخریب است. در حین این عملیات باید تمام مسائل خطرساز کنترل شوند و بعد از بررسی و کنترل آن‌ها عملیات آغاز شود. تجربه خراب کردن لوگوهای دوران کودکی برای اکثر انسان‌ها تجربه‌ای شیرین و مهیج است. خراب کردن سازه‌های بنایی نیز تجربه‌ای مشابه آن اما در ابعاد بزرگ‌تر و جالب‌تر است.

به همین دلیل در سراسر دنیا افراد بسیاری علاقه زیادی به این رشته دارند. این افراد می‌توانند با برنامه‌ریزی و پروسه تخریب یک سازه را به طور کامل انجام دهند. برای کنترل تخریب اصولی باید نکات خاصی را مورد بررسی قرار دهید. برخی از مهم‌ترین موارد تخریب سازه‌ها را در زیر آورده‌ایم.

• جرم سازه
• مصالحی که سازه با آن ساخته شده
• اقلیمی که سازه در آن قرار گرفته
• بررسی فیزیک سازه
• نحوه ساخت سازه
• نحوه زه‌کشی ساختمان
• شرایط ساختمان‌های مجاور

مهندسی تخریب سازه با روش انفجار:

مهندسی تخریب سازه‌ها با روش انفجار مواد خاص بسیار جذاب و مهیج است. اما باید گفت برعکس تصور عام مردم تنها یک درصد از تخریب‌های صورت گرفته با این روش است. در پروژه‌های تخریب سازه‌ها با روش انفجار ظرفیت باربری سازه در طبقات بالایی از بین می‌رود و  سپس وزن طبقات بالایی باعث از بین رفتن طبقات زیرین می‌شود. در این روش ممکن است قبل از انفجار ستون‌ها را ضعیف کنند تا بعد از انفجار سازه راحت‌تر خراب شود. مواد منفجره باید بعد از خواندن کامل نقشه ساختمان در مکان مناسبی نصب شوند. هم‌چنین برای داشتن  تخریب اصولی و ایمن باید زمان مناسب تخریب را نیز حساب کنند.

مهندسی تخریب سازه با روش‌های دیگر:

مهندسی تخریب با روش‌های دیگری به جز انفجار نیز انجام می‌شود. مثلا برای ساختمان‌های کوچک ممکن است از بیل مکانیکی برای تخریب سازه‌ها استفاده کنند. البته می‌توان سازه‌های بزرگی که ارتفاع زیادی دارند را با ماشین‌آلات خاصی که برای این کار ساخته شده‌اند تخریب کنیم. تجهیزات و ماشین‌آلات برای خراب کردن سازه‌ها گزینه مناسب‌تری هستند.  زیرا انفجار سر و صدا و گرد و غبار زیادی را تولید می‌کند. به همین دلیل برای تخریب سازه‌ها بهتر از تجهیزات و ماشین‌آلات تخریب استفاده کنید. یکی از این تجهیزات توپ تخریب است که با وزن و شتاب بالایی به سازه برخورد کرده و آن را خراب می‌کند.

منابع: https://theconstructor.org/structures/demolition-methods-process-buildings-structures/13941/

پارکینگ واحد های مسکونی

پس از تشکیل پرونده، دریافت مجوزها و فرم تهیه نقشه‌ها هنگام تهیه نقشه های معماری یکی از معضلات معماران با کارفرمایان در ارتباط با پارکینگ است. در این مقاله به ضوابط پارکینگ واحد های مسکونی طبق طرح تفضیلی استان اصفهان می‌پردازیم.

پارکینگ(توقفگاه خودرو): محل نگهداري يا توقف دايم و موقت وسايل نقليه است كه مي‌تواند به صورت پاركينگ جمعي و خصوصي يا پاركينگ‌هاي عمومي وجود داشته باشد.

انواع توقفگاه‌هاي خودرو:

۱- کوچک : داراي حداکثر ۳ محل توقف خودرو

۲- متوسط: داراي ۴ تا حداکثر ۲۵ محل توقف خودرو

۳- بزرگ: داراي بیش از ۲۵ محل توقف خودرو

محل استقرار پاركينگ: در پيلوت و در محدوده سطح اشغال (همكف يا طبقات) و يا زيرزمين و حياط (فضاي باز) مي‌باشد.

به ازاء هر واحد مسكوني در هر حالت تامين حداقل يك واحد پاركينگ الزامي است.

براي پارکینگ واحد های مسکونی و یا مجتمع‌هاي آپارتماني با سطح زير بناي كمتر يا مساوي ۲۰۰ متر مربع مفيد ۱ پارکینگ به ازاء هر واحد مسکونی و براي مجتمع‌هاي آپارتماني و يا هر واحد مسكوني با سطح زير بناي بیشتر از ۲۰۰ متر مربع مفيد ۲ پارکینگ به ازاء هر واحد مسکونی لازم است.

آیا می‌توان از حیاط به عنوان پارکینگ استفاده کرد؟ در صورت رعايت سطح اشغال مجاز و رعايت حـداقل %۲۰ مساحت كل زمين به فضاي سبز ريشه‌دار، استفاده از ۲۰ درصـد فضاي آزاد (حياط) باقي مانده جهت جانمايي پاركينگ غيرسرپوشيده (روباز) به ازا هر پاركينگ بـه مساحت ۲۵مترمربع بـا احتساب امكان تحـرك اتومبيل، فضاي تردد و دارا بودن دسترسي مناسب مشروط به عدم قطع درخت و رعايت ساير ضوابط و مقررات شهرسازي و ساختماني بلامانع است.

آیا محدودیتی برای تعداد طبقات زیرزمین پارکینگ‌ها وجود دارد؟ محدوديتي از نظر تعداد طبقات زيرزمين براي قطعات مالكيت با كاربري پاركينگ مشروط به رعايت مسائل فني و ايمني وجود ندارد.

لزوم تامین پارکینگ

واحدهای مسکونی كه كل نياز پاركينگ آنها كمتر از ۵ واحد باشد و به دلايل مختلف تامين فضاي پاركينگ ويژه آنها در محل امكان‌پذير نبوده و ايجاد آن نيز در مكان ديگر مفيد نمي‌باشد، شهرداري مي‌تواند نسبت بـه اخذ هزينه‌هاي مربوطه اقدام و به صرف تامين پاركينگ عمومي در نزديكي همان محل برساند.

ضوابط دسترسی به پارکینگ

• تامين دسترسي مستقيم پاركينگ از طريق پله و آسانسور به كليه طبقات براساس مقررات ملي ساختمان الزامي است.
• پهناي معبر ورودي و شیب‌راه در توقفگاه‌هاي بزرگ نباید کمتر از ۵ متر و در توقفگاه‌هاي متوسط نباید کمتر از ۳.۵ متر باشد. حداقل عرض ورودي براي توقفگاه‌هاي کوچک ۲.۵ متر است.
• در صورت جانمايي انبارها در فضاي پاركينگ، ضروري اسـت فضاي مناسب و كافي جلوي انبارها بـراي استفاده از آنها اختصاص يافته و بعد از آن براي پارکینگ واحد های مسکونی استفاده گردد.
  تبصره : توقف خودروها در پاركينگ نبايستي تزاحمي براي بازشدن درب‌ها و استفاده از فضاهاي انباري و تاسيساتي ايجاد كند.
• جانمايي و استقرار پاركينگ در فضاي مقابـل درب‌هاي ورودي پياده قطعات مالكيت، راه‌پله‌ها و آسانسورها بايستي حداقل با فاصله ۱.۵ متري از فضاي مقابل فضاهاي مذكور انجام پذيرد.
• احداث درب پاركينگ در پخ گذر و درب سرتاسری در قطعه مالکیت جهت تامین پارکینگ ممنوع است.

ابعاد و مساحت‌هاي مورد نياز پاركينگ

•  محل پيش بيني شده براي يك واحد پاركينگ بايستي بدون احتساب مسير حركت و فضاي تردد و به صورت خالص شامل فضايي حداقل به ابعاد ۵×۲.۵متر باشد.
• حداقل فاصله مفيد و خالص مابين ستون‌ها بـدون احتساب عرض ستون، بدنه داخلي تمام شده به ازا هر پاركينگ بايستي حداقل ۲.۵ در نظر گرفته شود.
• هنگامي كه خودروها در طول و پشت سر يكديگر قرار مي‌گيرند، ابعاد مورد نياز براي هر خودرو ۶×۲.۵ متر مي‌باشد.
• در پاركينگ‌هاي سرپوشيده در صورتي كه فاصله داخلي بين دهانه دو ستون حداقل ۴.۵ متر باشد، دو خـودرو ميتوانند بين دو ستون قرارگيرند. افزايش تعداد خودرو، بـا افزايش فاصله داخلي بين دهانه ستون‌ها به ميزان ۲.۵ متر به ازاي هر خودرو بلامانع است.
• برای قرارگیری سه خودرو در کنارهم فضایی (مفید) به ابعاد ۷×۵ متر مربع لازم است. (مطابق شکل زیر)

• درصورتیکه دو طرف یک محل توقف در توقفگاه دیوار باشد، عرض آن باید حداقل ۳ متر باشد.
• فضاي چرخشي پشت خودرو، حداقل پنج متر تامين گردد.

ضوابط رامپ یا شیبراهه

رامپ (شيبراهه): سطح شيب‌دار با حداكثر شيب ۱۵درصـد جهـت دسترسي به پاركينگ و سطوح زيرين بنـا (سطوح داراي اختلاف سطح).

• حداقل عرض رامپ قوسي جهت دسترسي بـه پاركينگ در صورت يك طرفه بودن ۳.۵ متر و دو طرفه ۷ متر مي‌باشد.
  شعاع داخلي (مياني) مسير گردش‌ها در كليه پاركينگ‌ها تـا گردش ۹۰ درجه رامپ، بايستي حداقل ۵ متر باشد و تا گردش۱۸۰ درجه رامپ بايستي حداقل ۱۲ متر باشد.
• شروع رامپ بايستي در داخل قطعه مالكيت و با حداقل فاصله ۲.۵ متري (به عنوان فضاي توقف) از بر مالكيت و درب ورودي پاركينگ در نظر گرفته شود.

• حداكثر شيب رامپ در كليه پاركينگ‌ها معادل ٪۱۵ مي باشد.

• حداقل فاصله ارتفاع آزاد رامپ در توقفگاه‌هاي کوچک خودرو، به منظور تقلیل خطرات ناشی از حریق، از کف تا سطح زیرین سقف و یا درصورت وجود تأسیسات یا عناصر سازه‌اي در زیر سقف محل ورودي و خروجي از پايين‌ترين نقطه سقف پاركينگ تـا كـف رامپ پاركينگ بايستي حداقل ۲.۲۰ متر در نظر گرفته شود. در توقفگاه‌هاي متوسط و بزرگ حداقل ارتفاع از کف تا زیر سقف ۲.۴ متر است. در توقفگاه‌هاي خصوصی، درصورت وجود ورودي مجزاي دیگري براي اشخاص، پیش‌بینی ورودي و خروجی سواره به ارتفاع حداقل ۱.۸ متر الزامی است.

ضوابط ورود و خروج

• پهناي معبر ورودي و شیب‌راه در توقفگاه هاي بزرگ نباید کمتر از ۵ متر و در توقفگاه‌هاي متوسط نباید کمتر از ۳.۵ متر باشد. حداقل عرض ورودي براي توقفگاه‌هاي کوچک ۲.۵ متر است.
• هنگامی که طبقات دیگر ساختمان به وسیله پله‌ها از توقفگاه خودرو قابل دسترس باشد، باید فضاي توقفگاه به وسیلۀ دیوار و در یا فضاي واسط محصور از فضاي پلکان جدا شود.
• در کلیه انواع پارکینگ ها ارتفاع آزاد درب پارکینگ (مکانی که ماشین عبور می کند) نباید از ۲۱۰ سانتی متر کمتر باشد. فقط در پارکینگ های کوچک خصوصی در صورتی که ورودی و خروجی سواره و پیاده از هم جدا باشند می توانید حداقل ارتفاع آزاد درب ورودی-خروجی سواره را ۱۹۵ سانتی متر در نظر بگیرید.

نکات تاسیسات و ایمنی مورد نیاز در پارکینگ

• تمام توقفگاه‌هاي سرپوشیده باید تا حد امکان به صورت طبیعی تهویه و درصورت کافی نبودن سطوح جهت تهویۀ طبیعی، با سیستم مکانیکی تهویه شوند. سیستم تهویۀ مکانیکی پارکینگ واحد های مسکونی باید در انطباق با مقررات مبحث چهاردهم باشد.
• امکان دسترسی به آب لوله کشی و تجهیزات کشف و اطفا حریق در تمام توقفگاه‌ها ضروري است.
• کف توقفگاه‌ها باید از مصالح قابل شستشو ساخته شود.
• کف شیب‌راه‌ها در توقفگاه‌ها باید از مصالح غیر لغزنده براي خودرو باشند.
• در پارکینگ واحد های مسکونی ستون‌هاي فلزي و بتني بايد مطابق با مباحث نهم و دهم مقررات ملي ساختمان در برابر حريق مقاوم شده و پاركينگ مجهز به تجهيزات اطفاي حريق شود.

منابع:

طرح تفصیلی شهر اصفهان

مقررات ملّی ساختمان ایران مبحث چهارم الزامات عمومی ساختمان