اطلاعات لازم درباره‌ی طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

این موضوع به سلیقه شخصی شما و سبک باغ بستگی دارد. سنگ‌های مختلفی در طراحی باغ به کار می‌روند که هر کدام ویژگی منحصر به فردی دارند. برای داشتن انتخاب درست باید با این ویژگی‌ها آشنایی پیدا کنید. در این صورت می‌توانید بهترین انتخاب را برای طراحی پلان باغ خود کنید. سنگ‌ها طبیعی‌ترین جلوه را به باغ‌ها می‌بخشد و یکی از بهترین  گزینه برای کفپوش کردن این نوع مکان‌ها می‌باشند. البته بهتر است همه‌ی قسمت باغ را کفپوش نکنید و برخی از قسمت‌ها با حالت طبیعی خود باقی بماند. هم‌چنین می‌توانید از ترکیب چند نوع سنگ یا کفپوش‌های با جنس‌های مختلف در باغ خود به کار ببرید. در این صورت جلوه و زیبایی باغ شما چند برابر خواهد شد. در این مقاله ما با طراحی پلان باغ با انواع سنگ‌ها آشنایی پیدا می‌کنیم.

سنگ‌ ریزه‌ها در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

این نوع سنگ‌ها بیش‌تر برای باغ‌هایی با سبک مدرن مناسب هستند و سطح زیبایی را برای شما به وجود می‌آورند. سطح باغ‌هایی که از سنگ ریزه‌ها پوشیده شده است درخشان‌تر و نرم‌تر از سایر موارد می‌باشد. به همین این مورد یکی از بهترین گزینه‌های شما برای انتخاب نوع کفپوش باغ می‌باشد. این نوع محوطه سازی برای پلان‌های مختلف به راحتی اجرا شده و مدت زمان زیادی جلوه اولیه خود را حفظ می‌نماید. امکان رشد گیاهان مختلف در سنگ ریزه‌ها وجود دارد و شما می‌توانید در تمام قسمت‌های باغ خود یا به عنوان فریم گیاهان از این نوع سنگ‌ها استفاده نمایید. ترکیب سنگ ریزه‌ها با سنگ‌هایی مانند گرانیت و سنگ آهک زیبایی آن را چند برابر خواهد کرد. این نوع محوطه سازی هزینه اجرای پایینی داشته و اقتصادی است.

سنگ فرش آجری در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

این نوع محوطه سازی در عین سادگی، زیبایی خاصی به باغ شما می‌بخشد. سنگ‌های آجری به راحتی با سایر مصالح ساختمانی ست می‌شوند و قابلیت ترکیب با انواع مختلف سنگ‌ها را دارد. رنگ کفپوش آجری معمولا قرمز بوده و به همین دلیل صمیمیت و گرمای خاصی را به باغ شما می‌بخشد. البته محوطه سازی با کفپوش آجری طول عمر کوتاهی داشته و این مصالح کیفیت خود را از دست می‌دهند. به خصوص در مناطق مرطوب این نوع مصالح زودتر پوسیده می‌شوند.

سنگ فرش گرانیتی در آجری طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

سنگ فرش کردن سطح باغ با گرانیت به دلیل ویژگی‌های خوبی که این مصالح دارد، یکی از بهترین گزینه‌ها می‌باشد. سنگ گرانیت مقاومت بسیار بالایی در برابر عوامل جوی و سرما و گرما داشته و به همین دلیل طول عمر نسبتا بالایی دارد. علاوه بر این این نوع مصالح زیبایی خاصی دارند و باغ شما را بسیار زیباتر خواهند کرد. همان‌طور که گفته شد ترکیب سنگ‌های گرانیتی با سنگ ریزه‌ها زیبایی آن‌ها را دو چندان می‌کند. شما می‌توانید فواصل بین سنگ‌های گرانیت را سنگ ریزه قرار دهید.

سنگ آهک در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

سنگ آهک عمدتا به رنگ‌های سفید و کرم وجود داشته و به همین دلیل روشنی خاصی را به فضای باغ شما می‌بخشد. رنگ روشن این نوع مصالح نور خورشید را منعکس می‌کند و به همین دلیل برای اقلیم‌های گرم بسیار مناسب است. زیرا این موضوع گرمای هوا را کاهش می‌دهد. البته منعکس کردن نور خورشید با استفاده از کفپوش سنگ آهک جلوه و زیبایی درختان باغ شما را نیز افزایش می‌دهد. زیرا انعکاس نور سبزی رنگ درختان را زیباتر و دلنشین‌تر خواهد کرد. به همین دلیل اگر می‌خواهید باغ سرسبز، زیبا و مدرنی داشته باشید، کفپوش سنگ آهک بهترین گزینه است.

سنگ فرش تراورتن در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

البته بیش‌ترین دلیلی که باغ‌داران از سنگ تراورتن در محوطه سازی باغ خود استفاده می‌کنند، مقاومت و استحکام بسیار بالای آن است. یکی دیگر از مزیت‌های سنگ‌های تراورتن قابلیت شست و شوی آن‌ها است. اما این نوع مصالح سیار لغزنده هستند و به همین دلیل بهتر از در نواحی اطراف استخر به کار نروند.

سنگ لوح در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

سنگ لوح معمولا با رنگ‌های یشمی و ذغالی وجود داشته و به همین دلیل برای مناطق سردسیر مناسب است. زیرا رنگ تیره آن‌ها می‌تواند گرما را در خود نگه دارد و باعث گرم شدن باغ شما شود. سنگ لوح مقاومت بالایی در برابر عوامل جوی داشته و به همین دلیل نیز برای مناطق سرد که یخبندان بالایی دارند بهترین گزینه است. طول عمر این نوع مصالح برای کفپوش باغ‌ها بسیار بالا است و یکی از دلایل انتخاب سنگ لوح در طراحی پلان باغ‌ها همین موضوع است.

بتن در طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

درست است که بتن به خودی خود نوعی سنگ نیست اما برای کفپوش کردن باغ گزینه خوبی است. بتن به راحتی با انواع سنگ ست می‌شود و در کنار زیبایی مقرون به صرفه نیز هست. البته گیاهان در این نوع کفپوش‌ها قابلیت رشد ندارند و ممکن است برای شما مشکلاتی را به وجود آورد.

نکات طراحی باغ با انواع مختلف سنگ:

شما با رعایت این نکات طراحی پلان بهتری برای باغ خود خواهید داشت.

• برای جلوگیری از یکنواختی بهتر است از چند نوع سنگ در محوطه سازی استفاده نمایید.
• برای داشتن نتیجه عالی به الگوی چیدمان سنگ‌ها توجه نمایید.
• کاربرد فضاهای مختلف باغ را قبل از کفپوش کردن مشخص کنید.
• برای انتخاب سنگ تنها معیار زیبایی نیست و به مواردی مانند طول عمر، لغزندگی، مقاومت و غیره نیز توجه کنید.

منابع: https://www.trip.com/hotels/malay-hotel-detail-7955563/hangout-beach-resort/

ویژگی ها و کاربردهای سبک معماری نئوکلاسیک

سبک نئوکلاسیک در قرن ۱۸ میلادی قصد داشت سادگی و نظم ساختمان‌ها را احیا کند و به بناهایی اشاره دارد که در ساخت آن‌ها از معماری کلاسیک یونان و روم باستان الهام گرفته‌اند.سبک معماری نئوکلاسیک در اواسط قرن ۱۸ میلادی و در واکنش به سبک روکوکو و باروک به وجود آمد. پیشوند «نئو» به معنی «جدید» بوده و بخش دوم این کلمه نیز نشان می‌دهد که این سبک از معماری رومی و معماری کلاسیک یونان الهام گرفته است؛ اما به جای اینکه صرفاً بخش‌هایی از ساختمان‌های کلاسیک قدیم را در بناهای جدید به کار بگیرد، بر روی منطق کلی این دوره تمرکز دارد.

معماری روکوکو از جزئیات نمایشی فراوانی در ساختمان‌های خود استفاده می‌کرد و در پاسخ به این تجملات و عدم تقارن بناها، سبک نئوکلاسیک بر روی سادگی و سطح هموار دیوارها تأکید داشت. البته نئوکلاسیک، اولین سبکی نیست که دوباره نگاهی به دوران باستان انداخته و از آن الهام می‌گیرد. جهان غرب همواره راهی برای بازگشتن به اولین تمدن‌های بی‌نظیر بشر پیدا کرده است؛ برای مثال طاق رومی دوباره در سبک رمانسک قرن ۱۰ میلادی تکرار شد و رنسانس نیز بین قرن ۱۵ تا ۱۷، سبک احیای شیوه‌های کلاسیک به حساب می‌آمد.

در واقع نئوکلاسیسم، نوعی جنبش بود و امروزه مفهوم گسترده‌تری پیدا کرده و به تأثیر سبک‌های متفاوتی از جمله معماری احیای یونانی، احیای کلاسیک و سبک معماری پالادیان (Palladian) نیز اشاره دارد. حتی معنی خود کلمه‌ی «کلاسیک» نیز طی قرن‌ها تغییر کرده و زمانی به کتاب‌های نوشته شده توسط محققان رومی و یونانی اطلاق می‌شد؛ اما امروزه با رمان‌ها و فیلم‌های کلاسیکی روبه‌رو هستیم که هیچ ارتباطی با دوران باستان ندارند. در واقع می‌توان گفت که نقطه‌ی مشترک آن‌ها در این است که وقتی چیزی کلاسیک نامیده می‌شود، مفهوم برتری و درجه یک بودن آن را می‌رساند.

ویژگی های معماری نئوکلاسیک

نوشته‌های معماران رنسانس از جمله آندرا پالادیو (Andrea Palladio) در قرن ۱۸ میلادی به‌طور گسترده خوانده و ترجمه می‌شد. این نوشته‌ها باعث استقبال دوباره از شیوه‌های معماری کلاسیک و ابعاد متناسب ساختمان‌های یونان و روم باستان شد. نئوکلاسیک با ویژگی‌هایی همچون ابعاد بزرگ ساختمان‌ها، سادگی شکل‌های هندسی و دیوارها، استفاده از ستون و جزئیات شیوه‌های یونانی (به خصوص ستون‌بندی دوریک) شناخته می‌شود. برجسته‌کاری‌های معماری نئوکلاسیک، مسطح‌تر بوده و اغلب در داخل قاب و فریز یا همان حاشیه‌های زینتی ساختمان قرار می‌گیرند. همچنین به جای اینکه این المان‌ها با سایر ویژگی‌های ساختمان ادغام شوند، هر کدام مستقل و به خودی خود تکمیل بودند. به‌طور کلی گنبد و برج، جایی در معماری نئوکلاسیک ندارد؛ هر چند که ممکن است بعضی بناها را به سبک‌های تلفیقی ساخته باشند و این موضوع درمورد آن‌ها صدق نکند.

شکل ایده‌آلی که معماری نئوکلاسیک به دنبال آن می‌گشت، معبد بود که سبک کلاسیک را در ساده‌ترین حالت خود به نمایش می‌گذاشت. سقف در معماری نئوکلاسیک معمولاً مسطح و افقی است و اغلب می‌توان آن را از سمت پایین مشاهده کرد. همچنین نمای ساختمان‌ها طویل و مسطح هستند و اغلب چند ردیف ستون مستقل را در برمی‌گیرند. دکور بیرونی ساختمان را تا جایی‌که می‌شود ساده طراحی می‌کنند و پنجره‌ها و درب را به گونه‌ای می‌سازند تا با یکدیگر تناسب داشته و کمال سبک کلاسیک را نشان دهند. معمولاً باغ‌هایی در اطراف ساختمان‌های نئوکلاسیک در نظر گرفته می‌شود که از الگوهای هندسی پیروی می‌کنند.

هر چند که ممکن است همه‌ی ساختمان‌های نئوکلاسیک شکلی یکسان نداشته باشند، به‌طور کلی ویژگی‌های زیر در بسیاری از نمونه‌های آن دیده می‌شود:

• بزرگی ابعاد ساختمان‌ها
• خطوط مرتب و پیراسته
• ظاهر منظم و ساده
• سنتوری سه گوش (آذین بالای درب)
• ستون‌های مستقل و بلند که ارتفاع آن‌ها به ارتفاع ساختمان می‌رسد و بیشتر به شیوه‌ی دوریک ساخته می‌شدند، اما گاهی هم از شیوه‌ی ایونی کمک می‌گرفتند.

معمولاً معماری نئوکلاسیک را با ساختمان‌های بزرگ و عمومی می‌شناسند؛ اما این سبک حتی طراحی خانه‌های شخصی را نیز تحت تأثیر قرار داد. بازسازی یا تغییر سبک یک بنای ساخته شده به نئوکلاسیک ممکن است نتیجه‌ی چندان جالبی نداشته باشد؛ اما «رابرت آدام» معمار اسکاتلندی توانست این کار را به زیبایی درمورد طراحی دوباره‌ی کِنوود هاوس (Kenwood House) در لندن انجام دهد که ترکیبی از سبک معماری جُرجی (Georgian architecture) و نئوکلاسیک به حساب می‌آید.

نئوکلاسیک در فرانسه

معماری نئوکلاسیک در ایتالیا به وجود آمد اما به دلیل آموزش دیدن معماران فرانسوی در «آکادمی فرانسوی» شهر رم، این سبک توانست در فرانسه بسیار رواج پیدا کند. شیوه‌های کلاسیک کم‌کم در اواخر سلطنت لویی شانزدهم دوباره پدیدار شده بود؛ اما نئوکلاسیک در دوران امپراطوری ناپلئون طرفداران بیشتری پیدا کرد و علاوه بر ساختمان‌های عمومی، طبقه‌ی عالی نیز خانه‌های شخصی‌شان را به این سبک می‌ساختند. ژاک ژرمن سوفلو (Jacques-Germain Soufflot)، از معماران برجسته‌ی فرانسوی بود که پانتئون پاریس از شاهکارهای او به حساب می‌آید. ژان شالگرین (Jean Chalgrin)، از دیگر معماران نئوکلاسیک است و طاق پیروزی، شناخته‌شده‌ترین اثر او محسوب می‌شود.

نئوکلاسیک در انگلیس

در انگلیس از معماری نئوکلاسیک برای ساخت بناهای مختلفی از بانک و موزه گرفته تا اداره‌ی پست استفاده می‌شد. کاخ باکینگهام از کارهای برجسته‌ی معمار معروف نئوکلاسیک انگلیسی یعنی جان نش (John Nash) به شمار می‎رود و او را در این دوران مأمور بازسازی پارک‌های شهر کرده بودند. از دیگر معماران این دوره می‌توان رابرت اسمیرک (Robert Smirke) را نام برد که طراحی بناهایی همچون موزه بریتانیا را بر عهده داشته که نمای آن را به سبک نئوکلاسیک (به طور دقیق‌تر به سبک معماری احیای یونانی) انجام داده است.

نئوکلاسیک در آلمان

نوشته‌های یوهان یواخیم وینکِلمان (Johann Joachim Winckelmann) و حمایت دربار و فریدریش ویلهلم دوم باعث شد معمارانی همچون کارل فریدریش شینکل (Karl Friedrich Schinkel) و کارل گوتهارد لانگانس (Carl Gotthard Langhans) بتوانند شهر برلین را به گنجینه‌ی معماری کلاسیک تبدیل کنند و با رم و پاریس به رقابت بپردازند. لانگانس، طراحی دروازه براندنبورگ را انجام داده که ستون‌های آن بر اساس پروپیلیا (Propylaea) در آکروپولیس شهر آتن طراحی شده و شینکل نیز معماری کاخ تگل (Schloss Tegel) و موزه قدیمی (Altes Museum) را بر عهده داشته است.

نئوکلاسیک در روسیه

کاترین دوم روسیه بر خلاف سلیقه‌ی پیشینیان خود که به سبک روکوکو متمایل بودند، معماری نئوکلاسیک را ترجیح می‌داد. بنابراین به «چارلز کامرون» معمار اسکاتلندی دستور داد تا کاخ پاولوفسک (Pavlovsk Palace) و کاخ الکساندر (Alexander Palace) در نزدیکی سن پترزبورگ را به سبک نئوکلاسیک بسازد. کامرون همچنین مأمور شد تا بخش‌هایی را به سبک نئوکلاسیک به کاخ کاترین و میدان کاخ اضافه کند.

نئوکلاسیک در آمریکا

نئوکلاسیک در اروپا طرفداران بسیاری داشت اما می‌توان گفت که این سبک، خانه‌ی حقیقی خود را در آمریکا پیدا کرد. نئوکلاسیک در آمریکا بعد از انقلاب سال ۱۷۸۳، دولت جدید را تحت تأثیر قرار داد و حتی امروزه نیز می‌توان نشانه‌هایی از معماری پارتنون آتن و پانتئون رم را در پایتخت این کشور، یعنی واشینگتن دی.سی مشاهده کرد. توماس جفرسون که طراحی ساختمان مانتیسلو یا همان مونتیچلو (Monticello) را به سبک نئوکلاسیک و پالادیان انجام داده و ویلیام تورنتون (William Thornton)، از معماران معروف این دوره به حساب می‌آیند.

نمونه هایی از سبک نئوکلاسیک

از میان ساختمان‌های فراوانی که به سبک نئوکلاسیک ساخته شده‌اند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاخ سفید (The White House) در آمریکا که به سبک پالادیان و نئوکلاسیک ساخته شده است.
• کاخ کنگره آمریکا یا همان ساختمان کاپیتول (United States Capitol) که برای ساخت آن از موزه لوور و پانتئون پاریس الهام گرفته‌اند.
• ساختمان مونتیچلو در آمریکا
• ساختمان دیوان عالی ایالات متحده آمریکا (Supreme Court of the United States)
• طاق پیروزی در پاریس
• بانک انگلستان ( Bank of England) در لندن
• موزه‌ی قدیمی در برلین